Jakiś czas temu zleciłem wykonanie pewnego opracowania. Miało być gotowe po 2 tygodniach. Sprawa nie była dla mnie pilna, jednak po blisko 2 miesiącach zwróciłem się z zapytaniem o termin zakończenia pracy. Miła pani, która miała wykonać opracowanie oddzwoniła do mnie, przepraszając za opóźnienie. Zanim jednak przeszła do naszej sprawy, opowiedziała mi chyba całą historię swojego życia.

Słuchając jej miałem poczucie, że nie mógłbym nie wysłuchać jej do końca. Poczułem się trochę jak terapeuta, któremu chce opowiedzieć o tym, że musi się zająć wszystkim sama, nie mogąc liczyć na pomoc od kogokolwiek. Opowiedziała mi o swojej rodzinnej sytuacji, jak i o tym, z czym zmaga się w swojej pracy. Słowem, o wszystkim co powoduje, że nie nie dotrzymuje terminów i jak niewiele jest rzeczy, których nie musiałaby zrobić osobiście. Poczułem w pewnym momencie, że jej problem jest bardzo podobny do tego, co według mnie stanowi mój główny problem. Ta Pani – podobnie jak ja – była niezastąpiona. Tak mi się przynajmniej wydawało. Od razu zacząłem jej współczuć. Ale czy rzeczywiście była?

Jakiś czas temu musiałem zmierzyć się z zadaniem uporządkowania części starej kamienicy. Zadanie to zajęło dwa dni pracy dwóch pracowników, którzy zapełnili 2 wielkie kontenery na odpady. Ewidentnie mieszkańcy tego miejsca nie lubili rozstawać się, ze swoimi rzeczami. Z jakiegoś powodu gromadzili przez lata swój dobytek w piwnicy, skazując go na zniszczenie, a siebie na zagracenie. W niezrozumiały sposób graty, z którymi nie potrafili się rozstać, były dla nich niezwykle cenne. Pewnie nie zgodziliby się z moją tezą, że mało znaczy mało.

Mówi się, że mało znaczy dużo. Pomijając metaforyczną warstwę tego stwierdzenia, jest ono zwykłą bzdurą. Wydaje mi się jednak, że rozumiem dlaczego pojawiło się w naszym języku. Mało, we współczesnym świecie oznacza problem. Jeśli posiadasz mało, to najprawdopodobniej nie stać Cię na dużo, nie powodzi Ci się tak jak innym, którzy mogą mieć dużo wszystkiego. Mało oznacza, że trzeba się tłumaczyć: “mam mało, bo chcę mieć mało – mogę mieć dużo, ale nie chcę”. Nie muszę chyba wyjaśniać jak absurdalne jest takie rozumowanie.

Tytuł nie jest przejęzyczeniem, ani moim błędem wynikającym ze słabej znajomości polskich przysłów. Zwykliśmy mawiać do siebie, z ‘wrodzonym polskim optymizmem’, aby nie chwalić dnia przed zachodem słońca. Czasem jednak przychodzi nam motywować się mówiąc do siebie: nie trać dnia przed zachodem słońca.

Nie pamiętam kiedy ostatnio miałem problem z chwaleniem dnia i poczuciem, że zrealizowałem wszystkie zadania, które stały przede mną lub czego sam od siebie wymagałem. Częściej było odwrotnie i już w połowie dnia wiedziałem, że nie uda mi się odhaczyć większości zadań na mojej liście. Być może – i pewnie tak jest – wynika to ze słabej organizacji lub niskiej dyscypliny. A nie daj Boże, obu naraz! Coś jednak podpowiada mi, że nie jestem osamotniony w tym temacie, a stracone dni zdarzają się wielu z nas.